|
|
Tam bir sene önce, üniversiteye başladığımda, bu yeni başlangıç herkes gibi beni de allak bullak etmişti. Alıştığım küçük sınıfların yerini anfiler almıştı, iki üç banktan ibaret lise bahçesinin yerini koca bir kampüs, hemen hepsini tanıdığım öğrencilerin, edebiyat, fizik, kimya hocalarının yerinde ise baştan aşağı yabancı, kaynayan bir kalabalık vardı. Ben bu garip gezegende yapayalnız kalmıştım. İşte, etrafımdaki çömezlik dene, bu korku ve heyecan bulutuyla beraber, bir gün kendimi Kırmızı Salonun önünde buldum. Kapıda şu yazılıydı:
USAT’ın kapıları herkese açıktı, kısa sürede bir sürü arkadaşım olmuştu. Kulüp bünyesinde çalışmak beni hem eğlendiriyor hem de geliştiriyordu. Artık bende bu garip gezegenden biriydim.
Bugün geriye dönüp baktığımda, ortak sevinçler, ortak hüzünler, sorumluluklar, paylaşımlar, beraber yapılan yolculuklar, beraber söylenen şarkılar, beraber kazanılmış zaferler görüyorum. Suyun yüzeyine doğru süzülen baloncukların, rengarenk balıkların ve sonsuz sessizliğin sesini duyuyorum. Kısa bir zamana dağ gibi hatıralar sığdırdığımızı ve bir sene önce Kırmızı Salonun önünde içeri girip girmemek konusunda tereddüt eden kızla şimdi bu satırları karalayan elin sahibi arasında dağlar kadar fark olduğunu biliyorum.
Üniversitedeki ikinci yılıma girerken hala USAT’la olduğum için seviniyorum. Suyun altında görülmeyi bekleyen daha bir sürü güzellik olduğuna eminim.
USAT’ın ve sualtı dünyasının kapısını henüz açmamış olanlara da şunu söylemeliyim: Geç kalmış sayılmazsınız.
GAMZE YERCİ
send mail 